ПОКОНЕ́ЦЬ, прийм., діал. Скраю; на краю. Він [Юра] був саме поконець села (Іван Франко, IV, 1950, 419).
ПОКОНЕ́ЦЬ, прийм., діал. Скраю; на краю. Він [Юра] був саме поконець села (Іван Франко, IV, 1950, 419).
Словник української мови: в 11 томах. — Том 7, 1976. — Стор. 37.